Jarosław

Ne zgadzam się z tym w ogóle! Mój mąż Jarosław to idealny ojciec i dobry mąż. Rodzina jest dla niego najważniejsza , dla obcych może jest niedostępny ale dla przyjaciół wierny i lojalny. Najważniejsze , że pracuje nad swoimi wadami i potrafi przyznać , że zrobił coś źle . Myślę , że powyższy opis to Jarosław ,który nie znalazł swojej połówki. Jarosław spełniony jest zupełnie inny. To przede wszystkim dobry i uczciwy człowiek.

haha nie wiem kto pisze te slowa ale mam dla tej osoby rade proponowal bym zanim zacznie opisywac nastepnym razem z wlasnych doswiadczen kolejne z imion aby pierw moze poznal kilka osob o danym imieniu a puzniej niech zacznie pisac bo z tego co tu przeczytalem to same pierdoly a jedyna rzecza jaka jest prwdziwa to poprawna pisownia tych imion w gramatyce polskiej… pozdrawiam 'is’

Kilka spraw sie zgadza ale bez przesady :) po prostu Jarki nie w kazdym towarzystwie czuja sie dobrze

nie zgadam sie w pelni z tym opisem ja mam meza jaroslawa ja i corka nasza jestesmy dla niego wszystkim ma dobra prace i wspaniale sie dogaduje z ludzmi z pracy pozdrawiam

Wszystkie Jarki to porzadne chlopaki, do tanca i do rozanca !

Pierwszy raz w życiu widzę tak negatywny opis swojego imienia . Co to w ogóle ma być ?! To jakaś masakra jest , wiadro z pomyjami !

Zgadzam się z opisem. Mieszkam z jarkiem w akademiku i wszystko się zgadza.

Bolesne, ale prawdziwe. Coż… świat nie może skladać sie tylko z osòb doskonałych. Najważniejsze, że jakoś ciągniemy Panowie i jeśli mimo tak trudnego charakteru nikt nas nie udusił poduszką w nocy, to ja uważam to za sukces:)

No, cóż. Cała prawda. Jesteśmy zlepkiem wielu cech. Dodać szczyptę egoizmu do powyższego opisu i rysuje się nam pełen obraz narcystycznego pana Jareczka. To prawda, jeśli matka i ojciec popracują nad dzieckiem i wbiją mu w głowę kilka podstawowych zasad współżycia społecznego i rodzinnego to może jeszcze „coś” z tego wyrośnie. Choć powszechne i smutne zarazem jest to, że dzisiaj piorytetem w wychowaniu jest nauka egocentryzmu. Z jedynakòw (z urodzenia egoistów) jednak niewiele da się zrobić, bo jak zostało powiedziane w opisie, przekonanie o wyjątkowości jest zatrważające a przecież z nami – resztą pospólstwa- nie warto się liczyć. I nawet nie radzę próbować rozmawiać. Konflikt murowany. Choć przeciętnie starają się to idealnie ukryć i jeśli mają wredny charakter to odbiją sobie przy tzw najbliżej okazji. Ale bywa, że dostaje się „od ręki” najbliższym- rodzinie, bo jest na podorędziu i jest słabsza, zależna emocjonalnie. Bo przecież nie odegra się pan J. publicznie na szefie. Nie ma tyle odwagi lub inteligencji emocjonalnej, aby zrobić to tak, by nie stracić twarzy i jednocześnie szacunku do siebie.
Może być jeszcze gorzej jeśli tatuś Jareczka to oszołom który bez ogródek dopierdala synkowi i ogólnie wszystkim wokół. Wtedy mamy z Jarusia materiał na granicy psychopaty. Smutne, ale prawdziwe. Narcyz- psychol nie wychowa normalnego faceta. Rada dla wszystkich wchodzących w związki- poznaj tatusia. Lepiej wiedzieć z kim przyjdzie ci się męczyć- ze starym i jego młodszą kopią w komplecie. I tu po „okazaniu” jest czas, by podjąć bohaterską decyzję : „wchodzę w to” lub mądrą decyzję i pokazać towarzystwu tył pleców. Lepiej być „mądrym przed szkodą”. Powodzenia !!! :))))
Śmieję się, bo ten koszmar mnie już nie dotyczy !

Mam na imię Jarek, znam jeszcze 2 Jarków, żaden z nas nie pasuje do Waszego opisu… :)